Edukata Fetare Apo Seksuale

Ateistët në parim janë kundër çdo ideje që ka bazë teiste, e aq më tepër kur ato janë fetare. S’do mend se do të kundërshtojnë çdo iniciativë të popullit që buron nga teistët ose fetarët. Por, ajo që më shumë më habitë, janë priftërinjtë dhe motrat e “nderit” që parapëlqejnë edukatën seksuale para asaj fetare.

Njerëzimi ka dy drejtime, i treti nuk ekziston. Njëri është ateist - teist dhe tjetri fetar. Programet ndër njerëz ose janë me prejardhje qiellore ose njerëzore. Si kjo e dyta, kemi me miliona. Këto ndryshojnë në formë dhe përmbajtje, por në esencë mbeten një. Ato vazhdojnë të janë në kundërshtim permanent me fetarët.


S’do mend se shoqëritë që kanë dalë nga regjimet ateiste parapëlqejnë edukimin ndryshe nga teistët. Por kur është në pyetje programi qiellor i pastër, këto dy drejtime i bashkojnë forcat e tyre dhe rreshtohen në një strategji. Komunizmi, si dhe shumë ideologji simotra çoroditëse që polli njerëzimi, vazhdojnë të janë prezente dhe shumë të fuqishme. Por ajo që neve na intereson janë shqiptarët. S’ka dyshim se ish komunistët kanë bërë aleancë me teistat shqiptaro-krishterë. Kjo thuajse, çdo ditë vërehet në mediat elektronike, të shkruara etj.. Këtë aleancë të heshtur e shohim edhe në tubime të ndryshme. Aty ku duhet të jepet mendimi për problemet kombëtare ftohen vetëm priftërinjtë, ndërsa hoxhallarët anashkalohen.


Shikuar nga ky kënd, shqiptarët që ndjekin mësimet e islamit në një farë mënyre duken sikur të janë “armiqtë” e vendit. Natyrshëm pyesim, pse duhet të trajtohen myslimanët si pengues i zgjidhjes së problemit kombëtar. Cili është argumenti “elitës”sonë? Shqiptarët musliman edhe pse të anatemuar, kanë zemër të madhe, dhe janë shumë modestë. Ata nuk luftuan për mburrje, por për mbrojte të vendit, detyra tyre ishte sikur e secilit individ që e ndiente veten shqiptar, prandaj edhe pse postuar nga niveli duhur kombëtar kryen detyrën kundër shfarosjes.


Nëse dikush, muslimanët i sheh të “prapambetur”, duhet ta kuptojë se feja islame nuk i la prapa, por mos qasja e tyre në edukim e mirëfilltë, si shumë shqiptarë. Okupimet në një anë dhe neglizhenca në anën tjetër ishin dy faktor shumë të mëdhenj që jemi këto që jemi sot. Sidoqoftë të dy grupet duhet të kenë durim. Nëse elita jonë ka qëllime njëmend të mira, duhet t’i gëlltisë mangësitë e vëllezërve dhe motrave të tyre, sepse i përkasin një trungu (qofshin fetarë, teistë ose ateist). Për hirë të së ardhmes, elita duhet të jetë më konstruktive, ajo duhet ti afrojë bashkëkombësit e vet. Ajo, mjerisht jo vetëm që nuk i afron në tryezë me ta, por ajo i neglizhon, për të mos thënë i dëbon në mënyrë të vrazhdë. Vrazhdësia nuk sjell harmoninë dhe mirëqenien e shumë dëshiruar nga të gjithë ne, ajo vetëm sa na lë prapa edhe më shumë. Ndarja hap korridore të reja prej të cilave mund të futen erëra të shpërbërjes ose zhdukjes.


Kemi shfarosje që vijnë nga jashtë, sikur ai serb, dhe nga brenda, që i quajmë vetëshkatërrime. Shfarosja e jashtme për një periudhë kohore mbase është ndërperë, por shfarosja e brendshme është më e rrezikshme se ajo e jashtmja. I Dërguari Allahut, kur po kthehej prej një beteje ngadhënjimtare, qytetarët ia uruan fitoren, ai ju tha: Lufta për të cilën ju mendoni se përfundoi ishte shumë më e lehtë se, lufta të cilën e kemi përpara. I thanë: po cila është ajo luftë? Tha: lufta me vetveten. Sipas kësaj, lufta me serbët do të duhej t’ishte shumë më e lehtë se lufta jonë e brendshme, pra edukimi gjeneratave.